O minimalizmie powstało już tak wiele publikacji, że musiałabym się nieźle nagimnastykować, żeby odkryć w tym temacie coś nowego. Polecę Ci pozycję książkową, do której moim zdaniem warto zajrzeć, a tymczasem opiszę Ci jak wygląda moja droga do minimalizmu. Dlaczego chcę być minimalistką i co to w ogóle dla mnie oznacza?

Słowem wstępu: Minimalizm to dla mnie posiadanie tego co jest mi niezbędne lub co daje mi radość. Minimalizm to robienie tylko tego, co zbliża mnie do wyznaczonego celu, sprawia mi przyjemność lub daje poczucie bezpieczeństwa.

Skąd u mnie potrzeba do dążenia w tym kierunku?

Miałam okazję przez ponad rok mieszkać jednocześnie w dwóch mieszkaniach, pracując w dwóch różnych miastach: w Warszawie i w Gdyni. W każdym spędzałam od 2 do 3 tygodni na zmianę.

Mieszkanie w Warszawie, było naszym stałym adresem od ponad 3 lat, a mieszkanie w Gdyni było wynajmowane na okres kontraktu.

Żeby sytuacja miała więcej koloru, odbywało się to wszystko w okresie od 5 miesiąca ciąży do osiągnięcia przez Bobo wieku 8 miesięcy. Przez całą ciąże byłam aktywna zawodowo, a po urodzeniu do pracy (oczywiście nie od razu na pełnych obrotach) wróciłam po 6 tygodniach.

To był jeden z najfajniejszych okresów w naszym rodzinnym życiu. To doświadczenie jak nic innego, nauczyło nas planowania, podziału obowiązków, organizacji czasu i pozwoliło opanować pakowanie do perfekcji. Najważniejsze, czego przez ten okres się dowiedzieliśmy to: co nam jest na prawdę z rzeczy potrzebne. Odczuliśmy to w znaczeniu dosłownym – wręcz fizycznym, co oznacza za duża ilość rzeczy.

Początki naszych przejazdów, to była jakaś katorga. Samochód, którym wtedy jeździliśmy (nie mały czołg Suzuki Grand Vitara) pakowaliśmy pod sam sufit, a byliśmy jeszcze tylko we dwoje (+ pies).

Po co nam to było? Głównie chyba po to, żeby po dwóch tygodnia znowu to wszystko spakować i z powrotem przewieźć do Warszawy. Naturalnie więc przyszły pytania po jakimś czasie:

Po co Ci to?

Będziesz miała czas, żeby z tego korzystać?

Czy jest Ci to niezbędne?

Czy nie masz czegoś podobnego w Gdyni?

Po dwóch miesiącach doszliśmy do takiego stanu, że jechaliśmy z dwoma niewielkimi walizkami. Ja wiozłam ubrania skompletowane na 4-5 dni, z których można było ułożyć różnych zestawów na min. 20 dni i różne okazje. Dobierałam ubrania, tak żeby wystarczyły mi do tego 2 pary butów. Miałam zestaw tylko najpotrzebniejszych kosmetyków.

Przestaliśmy wozić ze sobą jedzenie – bo będąc w danym miejscu kupowaliśmy tylko tyle, żeby zdążyć to zjeść w trakcie pobytu. Lodówki zostawialiśmy w każdym z miejsc puste. Przestaliśmy oszukiwać się, że zrobimy coś czego nie mieliśmy zaplanowanego i wiadomo było, że nie będzie na to czasu. Przestaliśmy więc przewozić masę książek i zaległej pracy papierkowej. Książek zabieraliśmy tylko tyle ile mogliśmy w danym czasie przeczytać.

• Mieszkanie w Gdyni miało 45 m2, było bardzo minimalistyczne. Było w nim mało mebli i sprzętów. W kuchni mieliśmy dwa garnki, czajnik, patelnię, po 4 talerze każdego rodzaju, sztućce, kilka miseczek, 4 kubki, dokupiliśmy na miejscu durszlak i dwa pojemniki na jedzenie i jakiś mały zestaw łopatek do gotowania.
• Mieszkanie w Warszawie miało 42m2 i było przepełnione rzeczami. Niby na wierzchu dużo nie stało. Było czysto, ładnie i z klimatem. Ale…. szafki ledwo się domykały – w tym mieszkaniu było wszystko. A jeżeli nie w nim – to były jeszcze jakieś kartony i worki u mojej mamy w domu, u mojego Taty w mieszkaniu, u kolegi w komórce. Nawet zagospodarowaliśmy pomieszczenie wentylatorni w bloku (ciii…. na dziko).

W połowie tego roku, nastąpił jeszcze jeden przełom. Przeprowadzka w Warszawie. Wyczekiwane większe mieszkanie (62m2), które kupiliśmy jeszcze przed całym zamieszaniem związanym z życiem w dwóch miastach, zostało doprowadzone do użytku ze stanu deweloperskiego. Przeprowadzka z małym Bobasem na pokładzie to nie lada wyczyn. Nie było czasu na segregację rzeczy. Pudła były opisywane i zabierane do auta. Nie pamiętam ile zrobiliśmy kursów i ile było tych kartonów, ale myślałam że nigdy się z tym nie uporamy.

Nieposegregowane rzeczy zostały upchnięte do nowych szafek. Niektórych kartonów nawet nie rozpakowaliśmy.

Nie przedłużając tej opowieści o kolejne przygody:

W Gdyni było nam jakoś lżej, mieliśmy więcej czasu dla siebie, byliśmy mniej zestresowani, zdrowiej się odżywialiśmy czy to tylko kwestia miasta? Zajmowaliśmy się przecież dokładnie tym samy. Mieliśmy te same obowiązki. Ba! Nawet w korkach zdarzało nam się stać większych niż w Warszawie.

Kiedy mój kontrakt w Gdyni się skończył i na stałe sprowadziliśmy się do Warszawy, zaczęłam szukać sposobów na przywrócenie nam tej lekkości i równowagi jaką odczuwaliśmy w Gdyni. Przeszło mi nawet przez myśl, żeby się tam przeprowadzić na stałe, gotowa byłam obrazić się na Warszawę.

Dobrze, że wpadła mi w ręce książka o minimalizmie „Chcieć Mniej” Katarzyny Kędzierskiej, autorki bloga SIMPLICITE (moja pierwsza w tej tematyce, bo dotychczas minimalizm kojarzył mi się to tylko z czymś strasznie nudnym i pełnym wyrzeczeń).

Nie jest to gotowiec z instrukcją jak stać się minimalistą, ale dał mi do myślenia i idealnie opisywał sytuację z jaką się mierzyłam. To było to. Znalazłam powód, dlaczego w Gdyni było nam tak dobrze: MNIEJ

MNIEJ ubrań w szafie, to mniej powodów do frustracji, to prostszy wybór, to większa kreatywność w zestawianiu ze sobą rzeczy.

MNIEJ jedzenia w lodówce, to mniej marnowania żywności, mniej wydanych bez sensu pieniędzy.

MNIEJ oszukiwania się, że coś zrobię w niemożliwym czasie, to mniej rozczarowań i mniej tłumaczenia się innym.

MNIEJ rzeczy w kuchni, to lepsza organizacja i mniej do zmywania.

MNIEJ to brak pokusy, żeby znowu coś kupić.

MNIEJ rzeczy w domu, to mniej zmarnowanego czasu i nerwów na szukanie, ustawianie, odgracanie co chwilę.

MNIEJ rozpraszaczy, to lepsza koncentracja.

Zaczęłam wdrażać te zasady w Warszawie

Rozpoczęłam od bezlitosnego ograniczania rzeczy. Szafka po szafce, pomieszczenie po pomieszczeniu (wyrzuciłam nawet nierozpakowane pudło z czasów przeprowadzki, na które podpisane bielizna, więc leżało w szafce w sypialni, a okazało się że były to przyprawy kuchenne). Jedyne miejsce z jakim się nie mierzę to pokój Biga, bo mnie o to nie poprosił, a żeby pozbywać się czyiś rzeczy trzeba mieć na to jego zgodę.

Teraz dbam o to, żeby rzeczy nie przybywało. Robię systematyczne przeglądy i nadal czerpię radość z każdego worka wyniesionego z domu.

Organizuje wyprzedaże garażowe na osiedlu, na którym mieszkam – zaprasza do akcji sąsiadów. Bawimy się przy tym świetnie, a z każdą edycją jest coraz więcej uczestników.

Uczę się robić rozsądniejsze zakupy i oszczędzać pieniądze.

Jestem zdania, że każdy powinien być minimalistą na swój sposób. Znaleźć własną drogę, szczęście w tej podróży i radość osiągając cel. Przytłaczająca nie jest sama ilość rzeczy, ale świadomość że mamy za dużo.

Kolejnym etapem, w moim dążeniu do minimalizmu jest nauczenie się świadomego zarządzania budżetem domowym i regularnego oszczędzania.

Jeżeli chcesz dowiedzieć się jakie metody testuje? Jak mi idzie? , jak również Jak pozbyłam się z mojego otoczenia wszystkich karteluszek, zeszytów i kalendarzy? poczekaj cierpliwie na kolejne wpisy w tej tematyce.

Chcesz podzielić się swoją historią. Zapraszam Cię do pozostawienia komentarza, jestem bardzo ciekawa co sprawiło, że postanowiłaś stać się minimalistką.